Vrnjačka Banja

Vrnjačka Banja se nalazi u Centralnoj Srbiji i pripada Raškom okrugu. Od Beograda je udaljena oko 200 kilometara, a od Novog Sada oko 289 kilometara. Nalazi se između šumovitih padina planine Goč i Zapadne Morave, na 230 metara nadmorske visine.

Sudeći po iskopinama nadomak nekih izvora banja je bila poznata već Rimljanima koji su na ovom mestu izgradili lečilište Aquae Orcinae i izvor tople vode Fons Romanus. Veruje se i da su prethodno starosedeoci, keltsko pleme Skordisci, koristili vodu sa izvora za piće, kupanje i lečenje. Koliko je banjska voda bila čuvena u antičko doba govore brojni zlatnici koji su pronađeni. Veruje se i da su južni Sloveni znali za lekovitost mineralnih voda kada su nastanili Balkansko poluostrvo. U legendama se spominje da su Turski begovi i spahije umeli da dolaze na odmor u banju, a da je domaće stanovništvo bilo primorano da ih služi pa su starosedeoci tada zatrpavali izvore iz revolta. Banja je ponovo otkrivena 1835 godine kada je saksonski baron angažovan od strane kneza Miloša Obrenovića izvršio prvu analizu vrnjačke tople mineralne vode i ocenio je kao veoma kvalitetnu, upoređujući je sa Karlovim Varima u Češkoj. Ipak godina 1868 se uzima kao godina početka banjskog turizma iako su meštani i pre toga uživali u blagodetima termalnih voda.

Banjsko jezgro su sagradili ugledni ljudi Kruševca, Kraljeva i Trstenika koji su otkupili zemljište na kom su se nalazili izvori lekovite vode, a samo ime Vrnjačka Banja je dobila po selu na čijem ataru se nalazila.

Prvi ugostiteljski objekat izgrađen je 1885 i bila je to gostionica Koste Petrovića Rakice. Ipak najbitnija godina za Vrnjačku Banju bila je 1888. kada je General Jovan Belimarković odlučio da na tom prostoru sagradi letnjikovac. Već sledeće godine vilu je posetio kralj i od tada pa do balkanskih ratova ova lokacija postaje vrlo popularna kod srpske aristokratije. Posle balkanskih ratova i prvog svetskog rata banja ponovo doživljava procvat da bi posle drugog svetskog rata većina vila bila nacionalizovana.

Ono što Vrnjačku Banju izdvaja od ostalih banja od momenta od kada su prvi turisti stigli pre veka i po nisu samo izvanredna lekovita svojstva njenih voda već i njen položaj u podnožju planine Goč odakle dobija konstantan dotok svežeg vazduha. Prelepi banjski parkovi sa mnoštvom rastinja i sezonskog cveća pružaju umirujuću sliku za posetioce.

Mineralne vode Vrnjačke banje se koriste u cilju lečenja šećerne bolesti i bolesti organa za varenje.

Planina Goč u letnjim danima nudi lagane planinarske šetnje tokom kojih se mogu posetiti  neki od planinarskih vrhova u okolini Vrnjačke banje (Željin, Ljukten, Jelenac,Stolovi…) ili se pak mogu nabrati mnoge lekovite biljke kojih ima u izobilju. Ovaj kraj, obzirom da je Vrnjačka banja u blizini Raške, prve srpske prestonice obiluje i brojnim spomenicima i srednjevekovnim manastirima: manastir Studenica, Žiča, manastir Ljubostinja, Đurđevi stupovi, Sopoćani, manastir Svete Petke.

Vrnjačka Banja je i domaćin mnogim kulturnim i zabavnim manifestacijama: Međunarodni festival klasične muzike, Pozorišni dani srpskog teatra, Festival likovnog stvaralašta, Festival filmskog scenarija i razni muzičkim festivalima…Postoje otvoreni i zatvoreni olimpijski bazeni.

Osnovna aktivnost je svakako uživanje u  lekovitim vodama. Postoje sedam izvora mineralne vode na području banje u Vrnjcima: Topla voda, Snežnik, Slatina, Jezero, Beli izvor, Borjak i Vrnjačko vrelo. Među njima nalaze se izvori i tople i hladne vode, dok se za lečenje koriste: Topla voda (36,5 stepeni) i Jezero (25,7 stepeni), Slatina (14 stepeni) i Snežnik (17,5 stepeni).

Vrnjačka Banja je  počevši od glavnih, lečilišnih sadržaja koje nudi preko opuštajućih sadržaja kao što su Wellness i Spa centri, sportsko rekreativni kompleksi, prelepo okruženje i duga zanimljiva istorija  jedna  od najposećenijih banja u Srbiji, ali i poznata turistička destinacija Srbije.